Şikayetin Lezzeti

Mine ile Hacer öğle arasında yemeğe çıkmışlardı. Çevrede ev yemekleri yapan farklı yerleri her gün denemeye çalışıyorlardı. Yemekler, mekanlar değişiyor ama şikayet ettikleri konular neredeyse hiç değişmiyordu. Sofranın ana yemeği olarak hep masadaydı ‘bir şeylerden şikayet etmek…’

Mine, dükkanda çalışan ablanın, yemekleri biraz daha hızlı servis etmesi için göz göze gelmeye çalışırken, Hacer ile konuşmaya devam ediyordu.

"Hayat ne kadar da zor. Bence hiç adil değil. Baksana sabahtan akşama kadar soluksuz çalışıyoruz. Aldığımız paraya değiyor mu? Millet bu paranın kaç katını yatarak kazanıyor..."

Hacer de dertliydi: "Sorma kızım! Biz böyle geldik böyle gideriz. Baksana iş yerinde hiç bir şeyin değiştiği yok. Hep artıyor iş yükü.."

O sırada yanlarına elinde çayıyla Ayşegül gelir: 

"Selam kızlar, nasıl gidiyor?"

Kızlar, Ayşegül’e de anlatırlar da anlatırlar…

Ayşegül,  bitene kadar dikkatle dinler  ve tebessüm ederek başlar konuşmaya:

“Uzun süredir düşünüyorum. İnsanı yormayan rahat bir yaşam olur mu?  İnsanı yormayan derken problem olmayan bir hayatı kastetmiyorum. Sorunlar olacak ama onları güzel karşılamak, çözmek, çözerken gülebilmek ve yola devam etmek, mümkün mü? 

Bakın size ne anlatacağım...

Bir önceki işyerinden bir arkadaşım vardı. Başarılı, mutlu, hayatında her şey yolundaymış gibi görünüyordu. Hep onun şanslı olduğunu düşünürdüm. Ben değil sadece, herkes öyle düşünüyordu. Kıskançlıkla arkasından söylenmiş birçok şey vardı. Karışık kalabalık laflar... Ben duyardım çok da aldırış etmezdim ama yine de onun hayatının bizimkilerden daha kolay olduğuna inanırdım. Bu düşüncelerim onunla arkadaşlığımı ilerletip bir gece evinde kalana kadar devam etti.

Uzun ve geç biten bir toplantı sonrası arkadaşımın evinde kaldım. Evi çoğu kişiden farklıydı. Sade ve kullanışlıydı; az eşyalıydı... İmkanları olmasına rağmen bilinçli bir seçimdi bu. Eşyaların çoğu ilgi alanı olan şeylere ayrılmıştı. Düzenliydi. Babası ile birlikte yaşıyordu, amcanın genel durumu çok iyi değildi. Uzun yıllardır solunumla ilgili bir hastalığı varmış, ağır ilaçlar kullanıyormuş. Çok nadir dışarı çıkabiliyormuş. Konuştuk, çay içtik, sohbet ettik ve ben uyumak için odama çekildim. Kendimi yorgun hissettim çünkü koşuşturmalı bir gün geçmişti. O da benim kadar yorgun olmasına rağmen çalışmaya devam etti. İki saat daha seslerini duydum. Düşünmekten ben de uyuyamadım... Bilgisayarının sesini ve karıştırdığı kitapların sesini duyabiliyordum. Sabah olunca da benden önce uyanmıştı. 

Ben kalktığımda o çoktan güne başlamıştı bile. Sanki geç yatıp erken kalkan o değilmiş gibi enerjik ve canlıydı. Ağzından hiç şikayet duymamıştım. Onun bir şeyleri şikayet ettiğine hiç rastlamamıştım.

 

O an fark ettim.

O gün arkadaşımın şanslı değil de sabırlı, azimli ve gereken sebepleri ortaya koymaya odaklı olduğunu gördüm. Aslında şanslı değil de sebeplerle ilgilenen bir arkadaşım vardı. İnsan sebeplerle ilgilenince bir meşguliyeti hareketi oluyor, planları oluyor. Şikayet, sonuçlarla ilgili bir şey. İnsanın gözü hep sonuçta olunca şikayet dilinden düşmüyor.   "Şimdi neler yapılabilir?"  diye düşünmeye enerjisi kalmıyor.

İnsanın sonuca ulaşması hemen kolay değil, zaten elinde de değil. Arkadaşım hep elinde olanları daha iyi yapmakla ilgilenen birisi olduğu için gerginliği, şikayeti, başkalarından beklentisi de olmuyormuş. 

Sonra dönüp şikayet ettiğim ne varsa koydum önüme. Tek tek hepsiyle yüzleştim ve bu çok ağır oldu. Halbuki ben ne kadar da boş şeylerle ilgileniyormuşum. Sonra da ben neden mutsuzum, diyorum.

İnsan bunu fark edince, öğlen yemeklerinin tadı gibi hayatının tadı da değişiyor… 

"Hayatın tadı da, mutluluğu da, keyfi de kendi yapıp ettiklerimdeymiş meğer…”

"İnsan beklentisini doğru yönetebildiğinde mutlu olur.
YH"

Yahya Hamurcu

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Kim Kimdir

İlişkilerde Ustalık

Başarı Psikolojisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Adalet