Anneme...

 

Hani derdin ya hep; “Anne olunca anlarsın beni!”

 

Biliyor musun anne, Anne olmadan da anlayabiliyormuş insan… 

Bir insana bakmayı…

Anne olmadan çocuk büyütmeyi… Yok, yok yeğenlerimden bahsetmiyorum :) 

 

Aylarca karnında taşıdın, geceleri uyuyamadın. Bazen benim yüzümden hiç yememen gereken şeyleri canın çekerken, bazen de benim yüzümden hasta düştün. Ve üstüne üstün aylarca da tüm bu zorluklara rağmen, beni sevinç ile taşıdın ve gelmemi bekledin. 

Ne kadar da garip değil mi; İnsanın bütün bu zorluklara katlanmaya razı olmasının sebebi, ve oradaki neşesi, demek ki sonundaki kavuşmayı hayal etmesinden. 

Ve nihayetinde son ağrılar sonrasında, tüm ağrıları unutturacak o kavuşmayı yaşadın. Aylarca süren emeğin karşılığını mis gibi kokan evlat sevgisiyle aldın.

Belli yaşa getirdin ve artık kendi ayaklarının üzerinde durma vakti dedin.

 

Şimdi de o evladın büyüyüp kendini yetiştirmeye çalışıyor. (Üstelik içinde hiç doğmayacak olan bir çocuk yetiştirmeye çalışıyor.) Meğer büyümek için önce uzaklaşmak gerekiyormuş, anne kucağından. Ne kadar büyüse de insan, hep içinde taşıdığı bir çocuk yanı var, değil mi? Demiş ya şair; “İçimde bir ben var, benden içeri…” J

İşte bende içimdeki o çocuğu yetiştirmeye çalışıyorum. Bazen yememem gereken şeyleri istiyor, bazen de uykularımı kaçırıyor. Yahu, ne zor laftan anlıyor! :) 

Ne zormuş yetiştirmek… Ama işte bir kere yetişince evlat, hayırlı olur muhakkak.

 

Kıymetli annem… 

Sen onca sene beni büyütmek için ne kadar uğraşmışsın… Şimdi ise bayrağı devraldım, artık senden öğrendiklerimle içimdeki beni yetiştirmeye devam ediyorum…

Bu yüzden anne olmadan da anlıyorum seni… Ve kıymetini…

Kendine iyi bak olur mu…

Şimdi uzağız birbirimizden, ama yetişerek tekrar yanına geleceğim…

En kısa zamanda kavuşmamız dileğiyle…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Kim Kimdir

İlişkilerde Ustalık

Başarı Psikolojisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Adalet